فاطمه الزهرا

ارکان فلک را، اشباح ملک را، سکّان سمک را، چه پیر و چه برنا

مخلوق دو عالم، ارواح مکرّم، از دوده آدم، ذرّیه حوا

چون نیست مناصى، جویند خلاصى، از مؤمن و عاصى، از جاهل و دانا

خواهند شفاعت، آرند ضراعت، دارند اطاعت، در دنیى و عقبا

از زهره زهرا، صدّیقه کبرى، انسیه حورا، فرماندهِ آفاق

هم صادر اول، هم کامل و اکمل، تنزیل و منزّل، تأویل و مأوّل‏

در بحر بلا نوح، در جسم رسل روح، باب اللّه مفتوح، وحى اللّه مُنزَل

از دوره خاتم، در رتبه مقدم، از عیسى مریم، از موسى مرسل‏

محتاج عطایش، مشغول ثنایش، باقى به بقایش، از آخر و اوّل

بر خلد مخلّد، بر نعمت سرمد، بر قدرت ایزد، ذاتش شده مصداق‏

هم مُحیى اموات، هم مُظهِر آیات، هم مرجع طاعات، هم اصل کرامات

هم ملجا ایّام، هم ماحى آثام، هم حامى اسلام، هم آینه ذات‏

هم قائل و سامع، هم باعث و مانع، هم رافع و دافع، از جمله بلیّات

هم مرشد جبریل، هم معنى تنزیل، هم نسخ اباطیل، هم محو خرافات‏

منجاى بد و خوب، هم منجى ایوب، هم ملجأ یعقوب، هم ناجى اسحاق

ایجاد جهان را، امکان و مکان را، پنهان و عیان را، شد آمر و ناهى

فرمانده سامى، رزّاق گرامى، فیّاض دوامى، چون ذات الهى

فرخنده خصالش، اوصاف جلالش، آیات کمالش، خارج ز تناهى‏

زو عالم ایجاد، زو زمره امجاد، ز اقطاب در اوتاد، گردیده مباهى

انوار جلى بود، سرّ ازلى بود، او جفت على بود، از کون و مکان طاق‏

در جلوه‏ نمایى، آثار سمایى، آیات خدایى، بر حضرت او حصر

از همّت والاش، از رحمت عظماش، آثار نبى فاش، آیات خدا قصر

هم قائمه دین، هم ذخر نبیّین، هم آیۀ والتّین، هم سوره و العصر

هم ظاهر ومکنون، هم مظهر بى‌چون، در پرده و بیرون، درجلوه به هر عصر

زان لعل بدخشان، تابنده و رخشان، خورشید درخشان، اندر گه اشراق

هم مام ائمّه، هم کاشف غُمّهَ، هم شافع امّه، هم دخت پیمبر

از حضرت آدم، وز عیسى مریم، از رتبه مقدم، در دور مؤخّر

حلّال مشاکل، کشّاف مسائل، بر سامع و قائل، بر ابیض و احمر

در چرخ شرف ماه، در ملک هنر شاه، از او نه کس آگاه، جز حضرت داور

هم مایه نعمت، هم آیه رحمت، هم ناصر امّت، هم کافل ارزاق‏

صدّیقه و عذرا، مخدومه لعیا، هم دختر حوّا، هم مادر آدم

از کثرت احسان، او راست ثنا خوان، هم موسى عمران، هم عیسى مریم‏

برخیز مصب است، با قدرت رب است، هم فالق حب است، هم خالق عالم

سویش نبرد ره، در بیگه و درگه، اجسام منزّه، ارواح مکرّم‏

آن جوهر قدسى، حوریه انسى، از رومى و فرسى، برهانده ز املاق

دخت شه لولاک، کز خلقت افلاک، و از آب و گل و خاک، مقصود خدا اوست

ز اسرار نهانش، و آیات عیانش، وقت جریانش، منشور قضا اوست‏

بر سرّ معایب، هنگام نوائب، درگاه مصائب، آیات رجا اوست

فیض متراکم، فرمانده و حاکم، دیوان محاکم، در ارض و سما اوست‏

هم عاشق و معشوق، هم رازق و مرزوق، هم خالق و مخلوق، هم بنده خلّاق

در بحر کرم موج، بر چرخ شرف اوج، با شیر خدا زوج، مانند خدا فرد

صدّیقه کبرى، مختومه عظمى، مخدومه والا، بر هر زن و هر مرد

او عالِم هر غیب، او دافع هر ریب، او ساتر هر عیب، او داروى هر درد

از جان شریفش، از جسم لطیفش، از شخص منیفش، عطر است بهرورد

با لطف عمیم است، با خلق عظیم است، بر خلق رحیم است، از نیکى اخلاق‏

خرگاه جلالش، توقیع کمالش، الطاف و نوالش، آن جوهره پاک

از عیب مصون است، از حصر برون است، بیرون و فزون است، از حیّز ادراک‏

هم مصدر تأیید، هم زینت ناهید، افلاک دو خورشید، بل برتر از افلاک

خارج ز بیان شد، برتر ز جنان شد، نورش چو عیان شد، اندر کره خاک‏

بخشید جنابش، اى بس ز ثوابش، بر امّت بابش، از کثرت اشفاق‏